Donderdag 7 november

Ontbijt staat gepland om 08.30 uur. Wij staan traditie getrouw om 06.00 uur op, douchen en pakken onze rugzakken in vier de trekking. We gaan gewoon al ontbijten om half acht. We willen in ieder geval het meer met die mooie geschilderde bootjes zien. We kennen dit van de foto bij Sandra en Pieter. We worden niet teleurgesteld. Het is nog lekker rustig en we schieten wat mooie plaatjes. Foto's plaatsen op de blog lukt niet. WiFi is veel te traag. Dus die volgen nog. Om tien uur de bus in en na een rit van drie kwartier worden we uit de bus gekieperd om aan de trekking te beginnen. Zou volgens beschrijving ongeveer twee en een half tot drie uur duren. Ik zie een mooie beschilderde vrachtwagen staan en denk...ik maak snel een foto van de binnenkant. Steek mijn hand door het raam, klik, en.....oei...schiet er een blaffende hond naar voren. Schrik me rot haha. We beginnen aan de klim naar boven. Na een uur de gebruikelijke plas/koffiestop en daar horen dat we er al ver zijn. Dat is voor ons een forse tegenvaller. Hadden op een echte trekking tocht gehoopt. We moeten het er maar mee doen. Onderweg flink wat mooie plaatjes kunnen schieten, dat dan weer wel. We komen aan bij Annapurna eco collage. Ligt echt schitterend. Flink wat lui zweet kwijt geraakt tijdens het lopen, want het was flink heet.  We krijgen de kamer sleutel en ruilen van kamer met Danielle en Joey. Die willen heel graag een tweepersoonsbed. Joey is zo blij dat hij ons een etentje beloofd. Een goede ruil lijkt me. Ze hebben wel een erg luxe kamer. Die van ons is erg basic, maar dat vinden wij wel iets hebben. Warm water moet je halen met een emmer. We gaan met zijn allen lunchen...soep, erg pittig, met brood. Niks mis mee. Daarna even relaxen en om 15.00 uur worden we meegenomen voor een wandeltocht rondom de lodge. Hier worden we heel erg blij van. Echt fantastisch. We zien de mensen aan het werk op het land, klimmen en klauteren, schieten mooie plaatjes en af en toe komt de Annapurna tevoorschijn van achter de wolken. Waauuw. Dan komen we langs een typische berg boerderij van een oude opa en oma. We mogen naar binnen en mogen foto's maken, als je de keuken in wil moet je de schoenen uit doen. Wij blijken de eerste vreemdelingen te zijn die hier binnen mogen. Echt bijzonder. We zijn iets over half vijf terug en genieten nog wat van de prachtige omgeving en de rust. Om half zeven gaan we aanschuiven voor het diner. Het diner is een bijzonder gebeuren. Het eten is in buffet vorm en ook hier is het natuurlijk een eco verblijf. Alles wordt zelf verbouwd en geproduceerd. Het smaakt voortreffelijk, totdat het toetje aan tafel wordt geserveerd....rijstpap. Godgloeiende...niet te kanen die handel. Marion zit heerlijk te smullen, Danielle vindt het wel gaan, maar Joey en ik eten uit respect voor de mensen hier en bestellen om die rommel weg te spoelen maar snel twee biertjes. Mis zei de mol, er is nog 1 bier. Delen dan maar. Om de rijstpap door onze strot geduwd te krijgen mikken we er drie lepels suiker door. Met lange tanden schuiven we deze handel naar binnen. Als we gaan betalen raken we in gesprek met de eigenaar. Zijn vader scharrelt hier ook nog rond. Dit hotel, in ieder geval de locatie, is al 700 jaar in familie handen en hij is de 58e generatie. Alles staat inde Nepalese Dikke van Dale opgeschreven en trots laat hij ons dit stamboom zien. Echt ongelofelijk. Ik betaal voor twee bier van 650 ml, tweethee en een cola de som van acht euro en we gaan in het donker onder verlichting van mobieltje naar ons luxueuze optrekje.  Het is inmiddels 19.30 uur. Marion valt onmiddellijk in slaap onder de klamboe. Er zitten maar zes gaten in, daar komt geen olifant doorheen. Ik ga nog even wat candy crushen en om 21.30 uur schuifel ik onder mijn klamboe. Bed is te klein, matras van beton, dekbed ruikt naar, ja, waarnaar eigenlijk, maar ik val toch in slaap. Wat een stilte hier. Uiteraard midden in de nacht het gevecht aangaan met de klamboe om het toilet te vinden, maar ik heb gewonnen.