Normandie

Zondag 2 april

Lekker vroeg opgestaan. Want ik wil op tijd vertrekken.  Loopt echter iets anders, Miss Formule  1 wil nog graag de start van Max zien. Aldus geschiedde. Rond 07.40 uur zijn we start klaar. De reis verloopt voorspoedig. Weinig verkeer dus gas er op. Gelukkig hebben we geen Franse Franken meer nodig. Na uurtje of 4 koffie/thee stop. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Op naar Honfleur.  Veel over gehoord, dus we zijn benieuwd.  Als je naar Normandie gaat, moet je over de Pont De Normandie gereden hebben was me verteld.  Nou, dat klopt. Een schitterend bouwwerk.  In Honfleur aangekomen een uiteraard gratis parking gevonden. Een uiterst vriendelijke oude Fransoos wees ons keurig de weg. Man, man, droog, maar veel wind en verschrikkelijk koud. Gelukkig zijn we warm aangekleed. Deze keer geen rode neus van de drank, maar van de kou. Onderweg komen we allemaal mensen tegen met een buxus tak. We gokken dat het iets met de kerk te maken heeft. Bij de haven aangekomen begrijpen we waarom we naar Honfleur gekomen zijn. Prachtig.  In 1 van de vele etablissementen tijd voor cappuccino en thee. Ook hier weer ontzettend vriendelijke mensen. Zijn we echt in Frankrijk? Aan de bar zit een leuke blondine met een buxus tak. Ik waag de gok, stap op haar af en vraag wat de betekenis van de buxus tak is. Gelukkig,  zij kan geen Engels en ik geen Frans....maar met handen en voeten kom ik erachter dat het inderdaad iets van de kerk is. Je gaat naar binnen, krijgt de zegeningen van meneer pastoor, krijgt een buxus tak mee, en je mag weer een jaar rottigheid uithalen. Daar moeten we naar toe. Het lieve mokkel legt nog met brede handgebaren uit dat om de hoek een prachtige houten kerk is. Ik zeg netjes merci, we gaan naar buiten en groeten de mensen netjes met het alom bekende Ooievaar en we gaan terug de kou in. Kerk , pleintje, steegjes, vriendelijke mensen, kortom Honfleur moet je gezien hebben. Terug naar de auto en voordat we de snelweg terug op gaan eerst maar tanken. Op de snelweg zit je al gauw op euro 2,05. Hier nog 1,89.  Op naar onze B&B. Helaas kent de routeplanner de straat niet, ik mis een afslag, dus telefoon erbij, en ja hoor. Midden in de bush bush ligt deze prachtige verbouwde boerderij.  We worden binnen gelaten  via de hermetisch afgesloten toegangspoort en we worden liefdevol ontvangen door een alleraardigste eigenaresse.  Ze begeleid ons naar onze werkelijk schitterende kamer, legt alles netjes uit, overhandigd de sleutel en de afstandsbediening van de toegangspoort en wil weten of er nog vragen zijn. Yep. Ik moet nog betalen.  Dat doe je maar als je vertrekt. Hoe bestaat het. Na ons geïnstalleerd te hebben vertrekken we naar Bayeux.  We hebben honger. Maar ja. Je houd met van alles rekening,  maar op zondag zijn alle restaurants gesloten. Er komt gelukkig een ouder echtpaar uit een koffietentje, ze spreken ook weer geen Engels. Maar het lukt de beste man toch om ons bij een restaurant te krijgen dat bij een hotel hoort. Hier lekker gegeten,  absoluut niet duur en ook hier zijn we weer verbaasd over de vriendelijke mensen. We gaan weer terug naar onze B&B, waar we nog een consumptie nuttigen en nadat Marion al om 20.15 uur lekker ligt te knorren, doe de luiken voor mijn doen erg vroeg om 21.30 uur ook dicht ( iets met leeftijd?)

Maandag 3 april

We zijn lekker vroeg wakker.  Wat een rust hier. Ontbijt is van 08.30 tot 09.30 uur. Dus op de kamer koffie/thee gedronken, douchen en op naar de ontbijt zaal. Wat een prachtige zaal en we krijgen een super lekker ontbijt.  Wat een luxe.  Thuis had ik bedacht  dat we vandaag de hele dag in Bayeux zouden vertoeven, maar gelukkig hadden Sandra en Pieter ons getipt om zeker ook naar Arromanches te gaan. Hier liggen de pontons nog in zee. Dus programma aangepast. Gelukkig maar  we bezoeken het Musee du Debarquement en het 360 graden museum. We zijn erg onder de indruk. Wat heeft zich hier allemaal afgespeeld.  Beide museums geven een duidelijk inzicht. Vanmorgen voor het ontbijt nog iets gelezen over De Batterie Allemande de Longues sur Mer, dus die bezoeken we ook nog even. Ook erg indrukwekkend om vanuit die bunkers over de oceaan te kunnen kijken. Dan weer op naar Bayeux.  In de stad een koffie/thee stop bij het restaurant van gisteravond en zitten heerlijk met onze teuter in een warm zonnetje.  Ik raak aan de praat met 2 Amerikaanse heren. Gezellig.  Ik vertel dat we naar de kathedraal gaan en ze geven als tip mee dat we de crypte niet mogen overslaan.  De Notre Dame de Bayeux is echt ontzettend mooi. Na de zegeningen van meneer pastoor, niet dus, nemen we de benenwagen en bezoeken het volgende museum, Musee Memorial de la Bataille de Normandie en kopen hier gelijk maar een combi-ticket met het Tapisserie de Bayeux. Zo' n wandkleed, het zal wel,maar je bespaart  10 euro per persoon, en we zijn hier  nu toch, dus vooruit maar met de geit. Ook dit museum is weer erg indrukwekkend en we blijven ons verbazen wat er allemaal bewaard is gebleven. Ook aan beeldmateriaal.  Ook opvallend dat er erg veel spullen van de Duitsers in de musea te vinden zijn. Ook allerlei badges, onderscheidingen van zowel geallieerden als de Duitsers treffen we aan. Een beetje depressief verlaten we het museum en brengen een bezoek aan het Bayeux War Cemetery&memorial.  Dat verbetert onze gemoedstoestand niet best. Het is een Engels kerkhof. Allemaal jongens van 19, 20 en 21 jaar. We tonen ons respect en gaan weer aan de wandel richting het wandtapijt.  En wat is dat fantastisch.  Is geborduurd, ruim 1000 jaar oud en is toen gemaakt voor de arme mensen die niet konden lezen of schrijven. Zodat zij hierdoor konden uitleggen wat er gebeurd was bij de Battle of Hastings,  waar Willem de Veroveraar koning Harold versloeg. Het doek is 70 meter lang en 50 cm hoog. Het laat zich lezen als een stripverhaal.  Geweldig.  Daarna op zoek naar een restaurant,  weer allemaal gesloten, de eersten gaan pas om 19.00 uur open en anders morgen om 12.00 uur. We besluiten onderweg naar de B&B een kebab tentje aan te doen. Ook lekkeranjemuule.  Op naar de B&B, want morgen weer een lange dag. Omaha Beach 

We hebben nog even telefonisch contact met Rocco. Niels wordt in Silvan Lake begraven, en ze hebben besloten met zijn tweetjes afscheid van Niels te nemen 

Dinsdag  4 april

Weer lekker op tijd opgestaan. En ja hoor, je doet het raam open en je wordt aangestaard door 2 paarden, een os,  een koe, 2 ezels en een Alpaca. Nog maar 2 graden, maar dat mag de pret niet drukken.  Het zonnetje prikt al met zijn neus tegen het venster. Douchen en op naar de ontbijtruimte.  We zijn nog de enigen, later volgt nog een echtpaar, en we hebben leuke handen en voeten gesprek met onze gastheer en gastvrouw.  Als we vertellen wat we gisteren allemaal hebben gedaan vallen ze bijna van verbazing van hun stoel. Uitgelegd wat de plannen voor vandaag zijn en de verbazing stijgt. Maar  we laten ons niet uit het veld slaan, dus om 09.30 uur vertrekken we opgewekt naar Omaha Beach,  met het plan om eerst het Overlord Museum te bezoeken. Maar ja, Hans heeft weer een parkeerplaats in de routeplanner gezet, die ons schijnbaar naar het einde van de wereld brengt. Maar het geluk zal maar aan je kont hangen. We staan opeens voor het Normandy American Cemetry en Visitor center.  Dus plan omgedraaid en we besluiten eerst naar het visitor center te gaan. We worden uitgebreid gefouilleerd,  jas opendoen, camera uit de tas en we mogen verder. Een lieftallige dame verteld dat er om 11.00 uur een begeleidende wandeling over het kerkhof is. We zijn enorm onder de indruk van de vertoonde beelden, verhalen en films in het visitor center. Op zijn Amerikaans gedaan. Heftig. Om stipt 12.00 uur samen met wat Denen worden we rondgeleid naar het herdenkingsmonument. Echt bijzonder om mee te maken. Er wordt o der andere het verschil uitgelegd tussen de verschillende begraafplaatsen.  Bij de Engelse begraafplaats staat de leeftijd van de gesneuvelde soldaat vermeld. Bij Duitsers geboortedatum en datum overlijden. Bij de Amerikanen alleen naam, rangen waar hij als laatste in Amerika gestationeerd was. Ze willen niet dat aan een soldaat van 17 jaar meer respect wordt getoond dan aan oudere soldaten. Er is alleen onderscheid doordat het kruis van de joden afwijkt en van de drager van de Medal of Honor. 

Rond 13.00 uur vertrekken we naar het Overlord Museum Omaha. Wat we daar te zien krijgen aan zowel geallieerde als Duitse voertuigen,  ongelofelijk.  We kijken onze ogen uit. Echt een fantastisch Museum. Intussen blijven we ons verbazen dat je overal gratis kan parkeren en je nergens aan een hapje en een drankje kan komen. Bizar.

Na dit Museum vertrekken we naar Pointe du Hoc. Daar krijgen we te horen dat het oostelijke deel is afgesloten. Twee weken geleden delen van het klif ingestort. Dus op naar het westelijke deel, en zien Duitse bunkers,  we bezoeken er 1, waardoor je over de oceaan kan uitkijken  en zien de steile wanden van de kliffen waar de geallieerde soldaten onder zwaar vuur naar boven moesten. Verschrikkelijk.  Ook ligt het nog vol met bomkraters.  Alweer een bijzondere ervaring. Marion heeft gisteren nog gelezen dat er Duitse loopgraven zijn, dus die foefelen we nog even tussen het programma.  Een verschrikkelijke modderpoel,  maar we laten ons niet kisten en leggen de volledige 2,5 kilometer loopgraven af. Tenslotte hoort dit er ook bij. We verlaten de loopgraven. Proberen zo goed en zo kwaad als het gaat de modder van onze schoenen af te krijgen en we vertrekken naar het laatste onderdeel van deze dag.

Op advies van een kaasboer op de markt bezoeken we een Duits kerkhof in La Cambe. Daar aangekomen zien we direct weer het wederzijds respect. Bij het info centrum hangen naast de Duitse vlag ook de Amerikaanse,  de Canadese. De Poolse en de Engelse vlag. We hebben steeds gemerkt dat er hier overal ook veel Duitse bezoekers zijn en het respect straalt er vanaf. Het kerkhof maakt diepe indruk op ons. 

Het is inmiddels 17.30 uur. Dus op naar Bayeux  voor het diner. Lekker gegeten . Helaas zat vlak bij ons een Belgisch gezin. Wat hebben die altijd ongelofelijk veel te zeiken als ze in het buitenland in een restaurant zijn. 

Op naar morgen, de Mont St. Michel

Woensdag 5 april

Deze blog opnieuw schrijven. Nadat het al door paar mensen was gelezen, is deze opeens verdwenen. Dus maar even in de grijze massa duiken. Zoals gebruikelijk lekker op tijd opgestaan, koffie thee op de kamer gezet, douchen, optuttelen en we zijn weer de eersten in de ontbijtzaal. We genieten van het ontbijt, en er komt een Belgisch echtpaar binnen. Raken we mee aan de praat en die zijn gisteren naar Le Mont St. Michel geweest. Advies: Neem voldoende eten en drinken mee. 

Terug op de kamer pakken we de rugzak en vullen die met drinken, Vlugge Japies en wat te drinken. Marion pakt voor de zekerheid ook nog wat stroopwafels in (het verhaal van de Amazing Stroopwafels)

We vertrekken lekker op tijd en gas op de plant, want we hebben rit van 145 kilometer voor de boeg. Op de Franse autobaan mag je 130 km dus dat schiet lekker op. En jawel hoor, we hebben alweer geluk, afslag naar de Mont St. Michel is afgesloten. Dus deze Franse slag, zoek het maar uit (zouden de Belgen het daarvan geleerd hebben?) We nemen gewoon de volgende afslag en via een leuk polderweggetje zien we haar na verloop van tijd schitteren in de ochtendzon, Le Mont St. Michel. Fascinerend. Ik heb de routeplanner ingesteld op een gratis parkeerplaats, maar deze blijkt betaald parkeren te zijn. Het zij zo. Er rijden gratis pendelbussen af een aan, wat ze geniaal hebben gedaan. De bussen kunnen niet draaien op het eindpunt. Dus zit er aan allebei de kanten spiegels, stuur en gaspedaal. We besluiten geen gebruik te maken van de pendelbus. Ten slotte hebben we jonge benen, en het maar zo'n 2,5 kilometer. En zo zie je ook het schouwspel van alle kanten. Onderweg maakt een lief duits mokkeltje een foto van ons, en bij de ingang aangekomen besluiten we gebruik te maken van de lage waterstand. We gaan wadlopen, lekker in de modder dartelen en voor mij al een beetje Kustmarathon training. Dan het stadje in. Op advies van het Belgische echtpaar in de B&B gaan we eerst naar de Touristeninfo en kopen bij  leuke Franse dame onze toegangskaarten voor de abdij om zo de lange rij boven te vermijden. De dame let ons netjes uit hoe we het beste kunnen lopen en wat er allemaal te zien is. De gastvrijheid en de goede engelse taal blijven een verademing. We besluiten om maar direct de klim naar boven naar de abdij te maken. Het luie zweet is al snel gereed, stralend zonnetje, en het is een hele heis naar boven over die hoge treden en kinderkopjes. Boven skippen we dus de lange wachtrij en wat een prachtig gebouw. Echt schitterend.Erg groot, er is zoveel te zien. We zijn onder de indruk. Na ongeveer anderhalf uur verlaten we de abdij eb ploffen neet op een soort granieten bank. Marion vraagt: wat wil je, een Vlugge Japie of een stroopwafel. Ik heb geluk, ik kies voor de Vlugge Japie, want er zitten geen stroopwafels in de rugzak. O shit, zegt Marion, die liggen op de achterbank van de auto. Intussen heeft Marion steenkoude billen van het bankje en mijn knikkers kunnen ook zo in een cocktail. Dus we vervolgen onze weg en zwerven door het stadje. Wonderschoon. Rond 15.00 uur hebben we alles wel gezien en staan in dubio. Als we terug naar Bayeux rijden, kunnen we waarschijnlijk weer geen restaurant vinden, met het nodige chagrijn er bij. We hakken de knoop door, stappen restaurant binnen en we constateren dat ze wel een goede keuken moeten hebben. De obers hebben het er goed van genomen. We bestellen allebei een pizza, met het idee om vanavond wel te kijken, we hebben tenslotte nog stroopwafels in de auto liggen.  Nou, de pizza's waren zo groot en dik belegd dat we moeite hebben alles naar binnen te schuiven. Heerlijk. We besluiten weer te voet terug naar de auto te gaan. We moeten allebei nog een pitsstop maken en de schrik slaat ons om het hart. Ontzettend veel jongelui maken voor ons gebruik van de sanitaire voorzieningen. Dat zal me een viezigheid zijn. Marion gaat eerst, ik hou de wacht, en verbaas me er al over dat de jongelui alle afval in de prullenbak gooien, en als ze iets verliezen rapen ze het gewoon netje op. Wonder boven wonder zijn de toiletten gewoon heel erg netjes. Kunnen ze bij ons iets van leren.  Bij de auto aangekomen, mis zei de mol, geen stroopwafels. We zetten er de gang weer lekker in op weg naar de B&B.  Alweer een erg vermoeiende maar indrukwekkende dag en goed om even niet geconfronteerd te zijn met oorlogsgeweld. Bij de B&B aangekomen vinden we op de tafel: STROOPWAFELS!!  Marion gaat lekker op tijd tukken, en ik ga hoop ik met veel plezier halve bekerfinale Feijenoord-Ajax kijken. Slechte wedstrijd, Ajax komt met wat geluk 2 x op voorsprong, en dan gebeurt het, Davy Klaassen heeft voorwerp op zijn hoofd gekregen en bloed flink. Verschrikkelijk dat je leven als voetballer niet meer veilig is. Waar het ook gebeurt, de eerstvolgende 3 wedstijven zonder thuispubliek. Je kunt beter naar een concert van Iron Maiden of Rammstein gaan, allemaal ruig volk, maar nooit gedonder.

Donderdag 6 april

Zoals gebruikelijk vroeg opgestaan. We hebben de weersverwachtingen voor vandaag nauwlettend in de gaten gehouden en zetten ons schrap voor een hele dag regen. Gordijnen open. En het heeft vannacht inderdaad geregend, maar nu is het droog.  Bij het ontbijt,  we zijn weer de eersten, verteld The Lady of The House dat het vandaag weer een mooie dag wordt. Lucky basterds. De planning voor vandaag is 3 museums bezoeken en als we tijd over hebben de caramel fabriek. 

De te bezoeken museums liggen het verst weg. Utah Beach, waar volgens mij de meest spectaculaire museums zijn. Nu maar  hopen dat ik me goed heb ingelezen. 

Als eerste doen we het Utah Beach Musee du Debarquement  in Sainte Marie du Mont aan. Buiten zijn al wat bijzondere plaatjes te schieten en uiteraard gaan we het strand op. In het museum tickets gescoord bij een vriendelijke jonge Fransman, die zowaar wat Nederlandse woorden kent. In dit museum komen we toch ook weer dingen tegen die we nog nooit hadden gezien of waar we over hadden gehoord. Heel bijzonder. Al met al zijn we hier zo'n twee uur zoet geweest en bij het verlaten van het museum horen we de jongeman nog roepen: tot ziens! Oeleutigisdamanie.

We willen nu naar Saint Mere Eglise. De routeplanner stuurt ons dezelfde weg op die we gekomen zijn. Marion ziet bij het wegrijden een bord de andere kant op. Dus we negeren de routeplanner en vervolgen onze weg langs de kust. Na een paar kilometer zien we wat vlaggen, Franse legervoertuigen en we stappen uit, bekijken alles aandachtig, schieten wat plaatjes en wandelen stuk over het strand  en bezoeken een paar bunkers, gaan het duinpad op en zien achter de duinen nog meer bunkers en op het pad wat schuttersputten. Alweer indrukwekkend.  Via een prachtige slingerende polderweg bereiken Saint Mere Eglise. Doel is het Airborne Museum,  maar niet nadat we de kerk hebben bezocht. Hier is een Amerikaanse parachutist met zijn parachute aan de kerk blijven hangen. Heeft zich 2 uur dood gehouden maar dan toch door de Duitsers gevangen genomen. Later is hij ontsnapt. Ieder jaar wordt er een nieuwe pop met parachute aan de kerk gehangen. Pakken we toch mooi weer even mee.  Op het pleintje voor deckerknis het markt. We scoren hier een lekker stokbroodje met worst en mosterd. Superbe. 

Dan gaan we het Airborne museum in. Hier is de specialiteit dan weer parachutes, een zweefvliegtuig, airforce wapens. We lopen door een bommenwerper met bemanning met bijbehorende geluiden en overal parachutisten.  Ook beneden aangekomen weer diverse opstellingen met ontploffingen en geweerschoten. Weer een totaal andere beleving dan alle vorige museums.  Voor het verlaten bekijken we nog een indrukwekkende film. We zijn er een beetje stil van. 

We stappen met gemengde gevoelens in de auto en vervolgen onze weg naar D-Day experience in Saint Compte du Mont. Routeplanner kent de straatnaam niet, we rijden het dorp in. Ik vraag de weg aan oude baas op zijn ladder en we zijn vlakbij. De ontvangst is wat rommelig,  ik denk die knul zijn eerste dag. Maar in houtje touwtjes Engels legt hij uit dat er 3 onderdelen zijn, waar je apart voor moet betalen.  Een museum dat uit 2 delen bestaat, een simulator en een 4D film.  We gaan natuurlijk voor alle 3. We gaan eerst voor Dead Man's Corner. Is een oud herenhuis waar de Duitse legerstaf was gehuisvest.  Ook hier weer andere verzamelingen. Om 16.00 uur de vluchtsimulator in, we zitten aan boord van een Amerikaans vliegtuig  met parachutisten.  Heftig en indrukwekkend.  We zijn er stil van. Verder lopend veel kleding, helmen etcetera. Om 17.00 uur de 4D film. Heel bijzonder.  We lopen na de film nog even door het tweede museum en gaan op weg naar de B&B. Onderweg scoren we wat te eten en om 19.45 uur weer terug op het nest

De planning was om morgen naar Caen te gaan om ook een museum te gaan. Dat gaan we skippen.  Wordt ons allemaal wat teveel. Of we gaan rechtstreeks naar huis, of gaan nog langs Juna Beach en Gold Beach via de kustroute. We zien het wel

Echter, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Marion ligt gestrekt, en ik pak de landkaart er bij en stippel een route uit langs de kustdorpjes, met het idee om te lunchen in Honfleur en eventueel door te rijden naar de krijtrotsen van Etretat. Nog even contact met Diana, en bij hun staat Etretat ook op het lijstje.

Vrijdag 7 april

We hebben gisteravond eigenlijk alles al bijna ingepakt, na de gebruikelijke koffie/thee op de slaapkamer zijn we weer als eersten in de ontbijtzaal. Alleen het Belgische echtpaar is nog, dus we praten lekker wat bij. We hebben inmiddels besloten dat we hoe dan ook de kustroute gaan volgen. Eerst onze schuld met de huisbaas vereffenen, auto volgeladen, fietsen terug op de fietsendrager( niet gebruikt) vertrekken we eerst richting Arromanches. Nog voor het volgende dorp zien we in zee nog erg goed intact zijnde caissons liggen, dus stappen in het dorp even uit om wat plaatsjes te schieten. We vervolgen onze weg, en ja hoor, in het volgende dorp weg opgebroken, we kunnen niet vooruit, naar links of naar rechts. Dus achteruit, de eerste afslag links, de volgende weer inks en we rijden door een prachtig gebied met liefelijke dorpjes. Intussen hebben we wel wat dorst, maar ja, vindt hier maar eens iets. Ik spreek een vriendelijke jongen aan (nog nooit een tandarts gezien, en wijst mij een café. Dan maar binnen zitten. Smaakt voortreffelijk, vervolgen onze weg en komen door Courseulles sur Mer, wat op de scheidlijn ligt van Juno Beach en Gold Beach. We parkeren de auto en lopen naar het strand. Hier zijn de Canadezen aan land gekomen. Waarom weet ik nog niet, maar ik zeg tegen Marion, zullen we nog een stukje langs het strand lopen.  En ongelofelijk, net nu komen we aan bij het Canada House. Onze gedachten schieten direct naar Rocco en Trudi. Er komt een schoolklas met een leraar aan, en de beheerdster van het Canada House nodigt ons uit aan te sluiten bij de schoolklas. Geweldig. We verstaan het niet woordelijk maar gelukkig wel de grote lijnen. Dit is het eerst huis dat de Canadezen na de landing in beslag namen, de Duitsers hadden zich verstopt in de kelder, handgranaat naar binnen, en de Duitsers waren al de tuin ingevlucht en zijn allemaal gevangen genomen.  In de woonkamer hangt een klein kruis met Jezus beeld. Een Canadese soldaat had deze in zijn binnenzak gestopt, en een paar dagen later bij een bominslag werd hij getroffen door een stuk metaal, het kruis heeft zijn leven gered. Na thuiskomst heeft hij zijn dochter laten beloven dat na zijn overlijden het kruis terug in het huis moest worden gehangen.

De leraar vraagt of er ook Duitsers een bezoek brengen aan het Canada House. Niet dus. Volgens de beheerdster komt da uit schaamte, maar dat hoeft voor haar niet, de oorlog is voorbij!!

Terug in de auto stelt Marion voor om niet in Honfleur te stoppen, hebben we tenslotte al gezien, maar gewoon door te rijden naar Etretat. Wie zou ik zijn om niet te luisteren naar mijn co-piloot en via wat tolwegen, Le Pont de Normandie, en prachtige slingerwegen met wonderschone dorpjes komen we aan in een Etretat. We zoeken een parkeerplaats, en zien er één met 750 plaatsen. Uiteraard stampvol, en er loopt een dametje naar ons te zwaaien. Duitse dame, die per ongeluk 2 parkeertickets van 5 euro heeft gekocht, en wij krijgen de overtollige.  We vinden toch nog een plekje. We maken een sanitaire stop op de parkeerplaats en gaan au pied het stadje in. Waaauuuw. Wat een schitterend krijtrotsen. We besluiten aan de linkerkant de klim naar boven te maken. Een hele klim, waar echt de moeite waard. Terug beneden besluiten we in een restaurant aan de boulevard een hapje te eten, en vertrekken om tijd , want we hebben nog 4,5 uur rijden voor de boeg. De terugreis verloopt voorspoedig, zijn iets voor 21.00 uur thuis. We laden de auto uit, koffers leeg, wasmachine aan, en we bellen nog vrij lang met Rocco en Trudi die ontzettend blij zijn met onze steun en medeleven. Trudi heeft Niels in zijn graf laten zakken. Hoe knap is dat. 

Na een paar jaar zonder vakanties was dit hopelijk weer een mooie aanzet naar meer, en misschien dit jaar nog een korte break naar Canada  naar Rocco en Trudi. 

In ieder geval was dit een prachtige korte vakantie, die naast vele mooie momenten ook erg veel indruk heeft gemaakt. Al die jonge mensen van 19, 20 en 21 jaar en ouder die daar het leven hebben gelaten voor onze bevrijding. Maar het zet je ook weer met beide benen op de grond. We zijn allemaal gezond, dus zijn we rijk!